- invidus
- invĭdus, a, um, adj. [invideo], envious (class.):
neque ambitiosus imperator neque invidus,
Cic. Mur. 9, 20:invida me spatio natura coercuit,
Ov. Tr. 2, 531:Lycus,
Hor. C. 3, 9, 23.— Subst.: invĭdus, i, m., an envious person, a hater:invidus alterius macrescit rebus opimis,
Hor. Ep. 1, 5, 27; Verg. Cul. 5.—Mostly plur.:mei,
Cic. Fam. 7, 2, 3:istos invidos di perdant,
Ter. Hec. 3, 5, 19; Tac. Dial. 34:invidi, malevoli et lividi,
Cic. Tusc. 4, 12, 28:tui invidi,
id. Fam. 1, 4, 2. — With dat.:o Fortuna viris invida fortibus,
Sen. Herc. Fur. 524:aegris,
Hor. Ep. 1, 15, 7.—With gen., envious of a thing:laudis invidus,
Cic. Fl. 1, 2:ille Martini non invidus gloriarum,
Sulp. Sev. Dial. 3, 17, 5.— Absol.:populus invidus etiam potentiae in crimen vocabantur—domum revocat,
Nep. Timoth. 3, 5.—Also of inanim. and abstr. things:noxque fuit praeceps, et coeptis invida nostris,
hostile, inimical, unfavorable, Ov. M. 9, 485:invida fata piis,
Stat. Th. 10, 384:fatum,
Phaedr. 5, 6, 5:fatorum series,
Luc. 1, 70:cura,
Hor. Ep. 1, 10, 18:et jam dente minus mordeor invido,
id. C. 4, 3, 10:taciturnitas,
id. ib. 4, 8, 24:aetas,
id. ib. 1, 11, 7.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.